همونطور که همه‌ی ما می‌دونیم دار مدار اعمال، اون چیزی که اعمال را ثقل میدهد، وزین می‌کنه، اعمال ما را با قیمت می‌کنه یا خدایی نکرده اعمال انسان بی قیمت می‌کند بی‌ارزش می‌کند. دار مدار این پستی و بلندی در اعمال بر نیّات است. نیت می‌تونه عمل انسان بسیار گران‌قیمت و با ارزش کنه ولو اینکه اون عمل کم جلوه کند. ولی باز نیت بد می‌تونه اعمالی که به ظاهر بسیار بزرگ است، بسیار عمل سنگینی است، ولی چون نیتش بد بوده این باعث میشه که ارزش عمل پایین بیاد نه تنها پایین بیاد نه تنها بی‌ارزش بشه، بلکه حتی در ردیف گناهان قرار بگیرد.
اهمیت نیت در اعمال انسان
یک زنی از روی مهرورزی و از روی شفقت و خیرخواهی، یک سگ تشنه‌ای را آب میدهد. در حدیث میاد چون نیتش صحیح بوده چون پشت این عمل به ظاهر کوچک نیّت قشنگی بوده، اخلاص بوده و با یک مخلوق خدا به خاطر خدا محبت کرده. هدفش نمایش مهرورزی خودش نبوده، هدفش اینکه مردم رو به طرف خودش مایل بکنه نبوده، بلکه این کار به خاطر الله می‌کند. تو یک بیابون برهوتی که هیچ کس او را نمی‌بینه و می‌تونست از کنار این سگ بی تفاوت رد بشه، می‌تونست به تشنگی این سگ توجه نکند.
اما به خاطر الله که این مخلوق خداست با یه حیوان محبت می‌کند، مهرورزی می‌کند. همین باعث مغفرت کل گناهانش می شود. ولی یه وقتی هست که فردی عمل بزرگی انجام میده، ثروتمند بوده، کل مالش رو بخش اعظمی از مالش رو در راه خدا انفاق کرده، یا جوانی بوده جانش رو به ظاهر به طبق اخلاص گذاشته در یک جهاد شهید شده. یا عالمی بوده کلی علم داشته و برای خدمت دینی کمر بسته با جان و مال و همه‌ی هستی و استعدادش آماده بوده، فردای قیامت در حدیث میاد الله تعالی اینها را محاسبه می‌کند و میپرسد چرا این کارها کردید؟
من الله این نعمت ها رو به شما داده بودم:
آقای ثروتمند، آقایی که شهید شدی، آقایی که عالم بودی و به ظاهر کل زندگی خودت رو صرف خدمت دین کردی. من این نعمتها رو به شما دادم. شما چیکار کردی؟
یکی میگوید خدایا من در راه تو صدقات دادم، اون یکی میگه من در جان دادم، یکی دیگه میگه یا الله من در راه تو تمام استعداد، توانم و جوانیم رو هزینه کردم خدمت دین کردم. الله معاف کند، الله تعالی به این افراد می گوید: شما دروغ می‌گید!…
همه‌ی اینها را برای این کردید که شهرت دنیا به دست بیارید. به به مردم، چهچه مردم، نام نمود در مردم، پست و مقام تو مردم، هدف شما از این کارها اینها بوده، پس این افراد ره به صورت می‌کشند و به جهنم می‌برند. چرا؟ چون نیت‌های اینها خراب بوده.
نیت به اعمال انسان وزن میدهد
یه عمل کوچک مثل آب دادن به یک سگ، می‌تونه باعث مغفرت شود. یک عمل بزرگ مثل جان دادن در راه الله، شهادت در راه الله، اگر نیت بد باشه، نه تنها سبب نجات نمیشه، بلکه انسان در ردیف گنهکاران قرار میدهد. اگر انسان با دست راست غذا بخورد و با خودش تجدید نیت کند، استحضار فضایل کند که من با دست راست غذ می‌خورم، چون نبی من به من امر کرده، این خوردن با دست راست هر دفعه اتباع سنت هر دفعه عبادت است. ولی اگر همین کار را از روی عادت انجام بده با بی نیتّی انجام بده هیچ ثوابی براش نداره.
طلاب اول سال که میخوان یه کتاب ر شروع کنن، استاد برای طلاب از مقصد نویسنده چه بوده… این علم در چه بابی نوشته شده، فضیلت این علم چیست؟ استاد اینها را برای طلبه مرور می‌کند تا طلبه بفهمد کلاس در عبادت است و بفهمد برای کاری اینجا نشسته که این کار وسیله‌ی تقرب به الله است. با این کار به طلبه هدف و انگیزه داده میشود و بعد تدریس کتاب برای طلبه شروع میشود. همین کار و در جماعت‌های تبلیغ هم انجام میشود. لذا هر کاری میخوان بکنن قبل از عمل میگن آداب، مقصد، فضیلت. حتی در جماعت وقتی می‌خواهند همین اعمال روزمره را انجام دهند، آداب، مقصد و فضیلت را با همدیگه تکرار میکنند.
چرا این کار میکنند؟
هدف این است که غفلت‌ها دور شود. ما از اون عادت پرستی‌ها بیایم بیرون. ما تو هر عمل استحضار فضایل کنیم و هر عمل خودمون را رنگ دینی بدیم. چون اگر انسان نیتش را درست کند، همین اعمال یومیّه، همین رفتارهای معمولیه در طول روز انجام میدهد، تو همین‌ها اگر نیت خوب بیاره همین اعمال عادی روزمره برای انسان عبادت میشود.
وقتی وارد خانه می‌شید با یه لبخند به این نیت که نبی من همیشه تبسم بر چهره‌ی او نقش بسته بود. به نیت اتباع سنتی تبسم بزن این میشه عبادت. همین تبسم صدقه میشود. گاهی وقتا می‌بینی ترشرویی و خم به ابرو آوردن یه رفتاری میشه که الله تعالی به خاطر همین رفتار نبی خودش توبیخ می‌کنه.
متن در حال تکمیل
